در اين مقاله تلاش شده است بخشي از فرايند جذب و ادغام تاريخي گروهي از اقوام ترك و عرب تبار در تماميت فرهنگي ايران تحليل شود. اين تماميت، خود يك واحد تلفيقي و تركيبي است كه بايد آن را حاصل ادغام اقوام و فرهنگ هاي گوناگون در يك حوزه يگانه دانست. فرهنگ ايراني تا حد زيادي از اين دو قوم به هر دو صورت مثبت و منفي تاثير پذيرفته و به همين دليل شناخت چگونگي اين تأثيرها در بازشناسي فرهنگ ايراني پر اهميت است.
اقوام ترك تبار از سده پنجم هجري تا آغاز عصر پهلوي به طور پيوسته بر حوزه فرهنگي- اجتماعي ايران تسلط نظامي و سياسي داشته اند و در نتيجه بر تحولات اين كشور مؤثر بوده اند. ورود اعراب نيز به حوزه فرهنگ ايراني، با گسترش دين نويني همراه بود كه تاثير عميقي بر ذهنيت و رفتارها داشت و هم چنين از خلال زبان (واژگان، مفاهيم، خط) نيز در ايران تاثيرات زيادي برجاي گذاشت كه اين امر به ويژه از عناصر تعيين كننده و تداوم بخش اين فرهنگ به شمار مي آيد.
کليدواژگان: ادغام فرهنگي ، انسان شناسي ، تلفيق فرهنگي ، فرهنگ ايراني ، فرهنگ ترك ، فرهنگ عرب ، قوم شناسي