مقاله پس از مروري مختصر بر تاريخچه شكل گيري مطالعات توسعه محلي به ديدگاه هاي مربوط به انواع مشاركت هاي جمعي در زمينه هاي مختلف كشاورزي، دامداري، آب و ساير ابعاد اقتصادي و اجتماعي در روستاها و عشاير ايران پرداخته است. سپس نقش اين گونه همياري ها در توسعه مبتني بر اجتماع محلي، به عنوان يك ديدگاه نظري غالب در مطالعات توسعه بررسي شده است. تاريخچه و ويژگي هاي فرهنگي و اجتماعي عشاير عرب در حوزه مطالعاتي قسمت بعدي مقاله را تشكيل مي دهد: در ادامه عمده ترين عناصر فرهنگي موثر بر انواع همياري ها و مشاركت ها ي محلي، مورد بررسي قرار گرفته است و سير اين نوع تعاملات و همياري ها در زمان حال مطالعه و شعاع و دامنه اعتماد به عنوان بعد ذهني و شناختي و مشاركت به عنوان بعد عيني، در سطوح مختلف ساختار ايلي و عشايري بررسي شده است و كارآمدترين نوع و سطح از مشاركت و توان بالقوه آن، كه هم اكنون نيز موجود است، بر اساس داده هاي پژوهش مشخص گرديده است. عمده ترين دستاورد اين پژوهش اين است كه در سطح واحد اجتماعي و عشايري، “بيت” در حال حاضر كاركردي موثر بر انواع تشكل هاي اقتصادي در مكنطقه بر عهده دارد و پتانسيل فرهنگي بيت، علاوه بر به كارگيري در زمينه مدل توسعه مبتني بر اجتماع محلي، بايد در جهت افزايش دامنه شعاع فرابيتي، نيز مورد بررسي و توجه قرار گيرد
