زمینه و هدف: توره، نمایش فولکلوریک شمال خراسان است که در حال حاضر کارکرد اصلی خود را در جامعه کشاورزی از دست داده و صورتی تزئینی یافته است. لذا این پژوهش، رجوعی به سنت بومی و جستجویی پویا به منظور حرکت در مسیر هدایت هنر ارتباطی، چون رسانه ای جمعی است که بتواند درعرصه مناقشه برانگیز رسانه های یکسویه و وارداتی سر بر آورد و سپس با حضوری مخاطب محور، سلامت بخشی اجتماعی را میانجیگری کند .
روش تحقیق: این پژوهش با بهره گیری از روش های ترکیبی گردآوری اطلاعات از جمله مصاحبه ، مشاهده و کپی برداری اسناد موجود در بستری با فرهنگ شفاهی و ماهیت باز به انجام رسیده است. از این رو بر مبنای روش کیفی و پارادایم پیشروگرایی پیگیری شده و مورد تحلیل و تفسیر قرار گرفته است.
یافته ها: یافته ها، سلامت بخشی اجتماعی را مشخص می کند که از توره بدست آمده است.
نتیجه: توره هنر ارتباطی منعطف، چند بعدی، بی پیرایه و روستایی وار است که با بافتی تعاملی در قالبی چون رسانه جمعی، در میانه محوری قرار می گیرد که یک سوی آن سرگرمی و سوی دیگرش سودمندی است. بدین ترتیب این نمایش، زیست محیطی شادی آور، هجو گونه و عقده گشایانه را می آفریند که در آن توره بازان و تماشاگران، در پراکندگی موقعیت های محاوره، حرکات بدنی گسترده و موسیقی، … فعال می گردند. بعلاوه آنان در چنین فضایی با زندگی روزمره نیز درگیر می شوند و در روندی شبه تهذیبی، سلامت بخشی اجتماعی را میانجی گری می کنند.