اين مقاله به شيوه دامداري سنتي در روستاهاي الموت اشاره دارد و نشان مي دهد كه دامداران پس از توليد مثل دام ها، چگونه از نوزادان آن ها و ديگر دام ها در جايگاه هاي خاص نگهداري مي كنند، و بر چه اساسي آن ها را نشانه گذاري مي كنند و چه اصطلاحاتي را با توجه به سن و جنس شان براي آن ها به كار مي برند. نحوه انتخاب چوپان و مزدي كه صاحبان دام ها به چوپانان مي پردازند و تعهداتي كه هر يك از طرفين قرارداد نسبت به يكديگر دارند و بالاخره شيوه شيردوشي و همكاري روستائيان با چوپانان را در اين زمينه مورد مطالعه قرار ميدهد.