اين مقاله به در خواست سازمان امورعشاير ايران از ژان پي ير ديگار ايران شناس و متخصص جوامع عشايري ايران در قالب يک مأموريت پژوهشي که از 5ارديبهشت تا 2 خرداد 1384 در ايران انجام شد،تحرير شده است. در اين جا از جناب آقاي علي اکبري رئيس سازمان امور عشاير وقت که اين مقاله را براي چاپ در اختيار مجلۀ « نامۀ انسان شناسي » قرار دادند سپاسگزاري مي شود
