كشور ژاپن با داشتن مساحتي حدود ¼ مساحت ايران و جمعيت دو برابر آن، با استفاده از سياست هاي اقتصادي كشاورزي و روستايي مبتني بر فرهنگ توليدي و وطن پرستي و اولويت منافع ملي بر منافع فردي توانسده است اغلب محصولات كشاورزي خود را خود توليد كند و موفقيت در كشاورزي را دست مايه صنعتي شدنش قرار دهد، ولي در ايران با توجه به منابع طبيعي فراوان به اين مهم دست نيافته و با صادرات نفت و تكا به درآمد نفت به واردات بي مهاباي محصولات كشاورزي پرداخته كه نه تنها در زمينه توليد محصولات غذايي خود كفا نيست، بلكه در زمينه صنعت نيز وابسته است. در اين مقاله به سياست هاي كشاورزي روستايي ايران و ژاپن پرداخته شده و ريشه هاي فرهنگي اي كه سبب اين تصميمات شده مورد توجه قرار گرفته است
