مقاله پيش رو پژوهشي ميداني ـاسنادي است كه در آن به گردآوري، تبيين و تحليل آيين هاي باران خواهي منطقه كالپوش شهرستان شاهرود پرداخته شده است. آيين هاي باران خواهي مجموعه اي از اقدامات عاميانه هستند كه ساكنان يك منطقه در هنگام بروز خشكسالي و بي آبي هاي شديد و درازمدت، انجام مي دهند تا بدان وسيله موجبات بارش باران را فراهم سازند. مراسم يا آيين هاي باران خواهي ظهور و بروز يك خواسته و اشتياق دروني در قالب مجموعه اي از باورداشت ها و كنش ها مي باشند. مردم با اجراي اين آيين ها از خداوند (يا در مواردي از نيروهاي طبيعت) مي خواهند تا باران را بر زمين تشنه ببارانند. ساكنان منطقه كالپوش علي رغم آگاهي و آشنايي با عوامل اصلي و علمي بارش يا خشكسالي داراي تنوع گسترده اي از اين آيين ها مي باشند كه در بسياري از آن ها با ساير اقوام و فرهنگ هاي ايراني و غيرايراني مشترك هستند. برخي از اين آيين ها داراي ريشه هاي ديني و برخي نيز داراي ريشه ها و انگيزه هاي غيرديني همچون باورهاي ابتداييِ انساني، نظير جادو، طبيعت پرستي و… مي باشند. اين پژوهش كوشيده است تا با گردآوري اين آيين ها ضمن معرفي آن ها به جامعه علمي كشور و جلوگيري از به فراموشي سپرده شدن اين رسوم ديرينه تحليل و بررسي قابل تاملي از آن ها به خوانندگان ارائه نمايد.
کليدواژگان: آيين هاي باران خواهي، منطقه كالپوش، باران