تقسیم کار سنّتی بین فعالین اجتماعی به عنوان مداخلهگرانِ صِرف و متخصصین علوم اجتماعی به عنوان اندیشمندان بیطرف —بین فعالین اجتماعی به عنوان فراهمآورندگان «دادۀ خام» از «میدان» و متخصصین علوم اجتماعی به عنوان پردازشکنندگان دادهها با استناد به «نظریه»— امروز تا حد زیادی معنای خود را از دست داده است. به همین ترتیب، تمایز بین «کار عملی» و «کار علمی». آنچه «سمننگاری» (ترکیبی از سمن و مردمنگاری) نامیدهام و طی دو دوره در زمستان 94 و بهار 95 سعی کردیم با حضور اعضایی از حدوداً 10 سمن مختلف فعال در تهران و سایر نقاط ایران، و بعضی از دانشجویان و دانشآموختگان علوم اجتماعی و مطالعات فرهنگی، عملیاش کنیم، تلاشیست برای به رسمیت شناختن و قدرت بخشیدن به فضاهایی که در آن فعال اجتماعی و متخصص علوم اجتماعی کمترین فاصله را با یکدیگر دارند و دغدغههای اخلاقی، روشی، و نظری (ایدئولوژیک)شان به هم آمیخته و درآویخته است.
